پس آنگه پاسخی کردش بآیین

به پاین تلخ و از آغاز شیرین

مرو را گفت شاها نیکنما

بزرگا کینه جویاخویس کامی

چه پیش آمد ترا از خویش کامی

بجز اندهگنی و زشت نامی

تو شاه و شهریار و پادشایی

به کام خویشتن فرمان روایی

چنان باید که تو آهسته باشی

همه کاری نکو دانسته باشی

تو از ما مهتری باید که گفتار

نگویی جز بآیین و سزاوار

خردمندان سخن بر داد گویند

همیشه نام نیک از داد جویند

خرد از هر کسی بیش داری

چرا دل را ز کینهء ریش داری

میان ما همی کینه نباید

که کین با دوستی در خور نیاید

اگر تو یافته گویی ما نگویم

و گر تو کینه جویی ما نجویم

تو بفرستاده ای را ز خانه

چه بندی بر کسی دیگر بهانه؟

نه نامه باید ایدر نه پیمبر

زن اینک هر کجا خواهی همی بر

اگر فرمان دهی فرمانپرستم

مرو را در زمان زی تو فرستم

به جان من که تا ایدر رسیدم

مگر او را سه بار افزون ندیدم

و گر بینم چه ننگ آید ز دیدن

مرا از خواهرم نتوان بریدن

چو باشد بانوی تو خواهر من

چه باشد گر نشیند هم بر من

نگر تا بر من این تهمت نبندی

که هر گز ناید از من ناپسندی

اگر عقلت مرا نیکو بسنجد

بداند کاین سخن در من نکنجد

ز ویسه پاسخ این آمد که دادم

تو خود دانی که من بر راه دادم

سخن اکنون ز نام خویش گوییم

که هر یک در هنرها نام جوییم

سخن آن گوچه با دشمن چه با دوست

که هر کو بشنود گوید که نیکوست

بدین نامه که کردی سوی کهتر

تو خود تنها شدستی پیش داور

زدستی لافهای گونه گونه

بسی گفته سخنهای ننونه

به جنگ دینور تو فخر کردی

مرا بوده درو آیین مردی

مرا گفتی همان تیغم به جایست

که از روی زمین دشمن زدایست

اگر تیغ تو از پولاد کردند

نه شمشیر من شمشاد کردند

اگر تیغ تو برد خود و خفتان

ببرد تیغ من خارا و سندان

مرا گفتی مگر کردی فراموش

که زخمم چون ببرد از جان توهوش

مگر زخم مرا در خواب دیدی

که در بیداریش نایاب دیدی

سخنها کان مرا بایست گفتی

به نام خویش و نام تو نهفتن

درین نامه تو گفتستی سراسر

نهادستی کله بر جای افسر

دو چشم شوخ به باشد ز دو گنج

بگوید هر چه خواهد شوخ بیرنج

گر این نامه به لشکر بر بخوانی

شوم پیدابسی ننگ نهانی

دگر طعنه زدی بر گوهر من

که بهتر بد ز بابم مادر من

گهر مردان ز نام خویش گیرند

چو مردی و خرد را پیش گیرند

به گه رزم گوهر چون پژوهند

ز گرز و خنجر و ژوپین شکوهند

اگر پیش آییم بر دشت پیگار

تو خود بینی که با تو چون کنم کار

به آب تیغ گوهر را بضویم

کنم مردی به کردار و نگویم

چه گوهر چه سخن دانگی نیرزند

در آن میدن که گردان کینه ورزند

به یک سو نه سخن مردی بیاور

که ما را مردی است امروز یاور

به جا آریم هر یک نام و کوشش

که تا خود چون کند دادار بخشش

چو پیگ از نزد ویرو شد بر شاه

مرو را یافت با لشکرش در راه

هوا چون بیشه دید از رمح و نیزه

چو شرمه غشته در ره سنگریزه

چو شاه آن پاسخ دلگیر بر خواند

از آن پاسخ به کار خویش در ماند

کجا او را گمان آمد که ویرو

کند با وی ز بهر ویس نیرو

چو در نامه سخانها دید چونان

شد از آزاد و از تندی پشیمان

همان گه نزد ویرو کس فرستاد

که ما را کردی از اندیشه آزاد

ترا زی من به زشتی یاد کردند

بدانستم که بر بیدار کردند

کنون از پشت رخش کین بجستم

به خنگ مهربانی بر نشستم

منم مهمان تو یک ماه در ماه

چنان چون دوستداران نکو خواه

بکن اکنون تو ساز میزبانی

در آن ایوان و باغ خسروانی

که من یک ماه زی تو میهمانم

ترا یک سال از آن پس میزبانم

نگر تا در آزارم نداری

هم اکنون ویسه را پیش من آری

که ویسم خواهر آمد یو برادر

همان شهرو جهان افروز مادر

چو آمد پاسخ موبد به ویرو

درود و هدیهء بی مر به شهرو

دگر ره دیو کینه روی بنهفت

گل شادی به باغ مهر بشکفت

دو چشمم رامش از خواب اندر آمد

به جوی آشتی آب اندر آمد

دگر ره ویس بانو را ببردند

چو خورشید به شاهنشه سپردند

دل هر کس بدیشان شادمان بود

تو گفتی خود عروسی آن زمان بود

یکی مه شادی و نخچیر کردند

گهی چوگان زدند گه باده خوردند

پس از یک مه ره خانه گرفتند

ز بوم ماه سوی مرو رفتند